تفاوت زبانهاي برنامه نويسي

زبان برنامه نويسي چيست؟زبان تفاوت زبانهاي برنامه نويسي برنامه نويسي يك زبان برنامه نويسي براي تعامل با كامپيوترها براي توسعه استفاده مي شودlop بيشتر براي ساخت برنامه هاي دسكتاپ، وب سايت ها و برنامه هاي موبايل استفاده مي شود. اين مجموعه اي از دستورالعمل هايي است كه براي دستيابي به يك هدف نوشته شده است. C، C++، Java، Python از جمله نمونه هاي زبان هاي برنامه نويسي هستند. زبان هاي برنامه نويسي معمولاً از دو جزء تشكيل شده اند - نحو (شكل) و معنايي (معنا). آنها براي پياده سازي الگوريتم ها استفاده مي شوند و رايانه ها را قادر به انجام اقدامات مي كنند.

زبان هاي برنامه نويسي را مي توان به سه دسته تقسيم كرد:زبان ماشين - زبان ماشين نوعي زبان سطح پايين است كه كامپيوترها به راحتي مي توانند آن را بفهمند. آنها از دستورالعمل هاي باينري يا هگزادسيمال تشكيل شده اند و زبان اصلي رايانه ها هستند.

زبان اسمبلي - زبان اسمبلي (ASM) يكي ديگر از زبان هاي برنامه نويسي سطح پايين است كه براي پردازنده هاي خاص تفاوت زبانهاي برنامه نويسي ايجاد شده است. اين فقط يك نمايش نمادين و قابل درك براي انسان از مجموعه دستورالعمل ها است. زبان اسمبلي را با استفاده از اسمبلر به زبان ماشين ترجمه مي كند.

زبان سطح بالا- HLL يك زبان برنامه نويسي سطح بالا است كه براي ايجاد نرم افزارها و وب سايت هاي كاربر پسند استفاده مي شود. اين زبان برنامه نويسي نياز به استفاده از يك كامپايلر يا مفسر براي تبديل كد نوشته شده توسط كاربر به زبان ماشين (زبان قابل درك توسط كامپيوتر) دارد. مزيت اصلي يك زبان سطح بالا اين است كه خواندن، نوشتن و نگهداري آن ساده است. Python، Java، JavaScript، PHP، C#، C++، Cobol، Perl، Pascal، LISP، FORTRAN و Swift نمونه هايي از زبان هاي برنامه نويسي سطح بالا هستند. زبان هاي سطح بالا را مي توان به موارد زير تقسيم كرد:

زبان هاي برنامه نويسي رويه محورزبان هاي برنامه نويسي شي گرازبان طبيعي ويژگي هاي كليدي زبان هاي برنامه نويسي

سادگي: بيشتر زبان هاي تفاوت زبانهاي برنامه نويسي مدرن مانند پايتون منحني يادگيري ساده اي دارند. معمولاً بين سادگي يك زبان و سرعت و انتزاع آن (توانايي پنهان كردن جزئيات پيچيده) تعادل وجود دارد.ساختار: هر زبان برنامه نويسي از ساختار از پيش تعريف شده مناسبي مانند نحو از پيش تعريف شده، معناشناسي، مجموعه قوانين و غيره پيروي مي كند.

Abstraction: به توانايي زبان برنامه نويسي ايرانيان سايبر براي پنهان كردن جزئيات پيچيده كه ممكن است براي كاربران غير ضروري باشد اشاره دارد. يكي از مهم ترين و ضروري ترين ويژگي هاي زبان هاي برنامه نويسي شي گرا است.

كارايي: براي جلوگيري از مصرف بيش از حد حافظه يا طولاني شدن زمان، زبان هاي برنامه نويسي ترجمه و اجرا مي شوند.

قابليت حمل: زبان هاي برنامه نويسي قابل حمل هستند، به اين معني كه انتقال آنها از يك كامپيوتر به كامپيوتر ديگر بايد ساده باشد.

آيا زبان هاي برنامه نويسي و زبان هاي برنامه نويسي يكسان هستند؟نه، زبان هاي اسكريپت نويسي و زبان هاي برنامه نويسي يكسان نيستند. زبان هاي برنامه نويسي براي ساختن نرم افزارهاي پيچيده ايجاد شدند، تفاوت زبانهاي برنامه نويسي در حالي كه زبان هاي برنامه نويسي براي كمك به زبان هاي برنامه نويسي ايجاد شدند. زبان هاي برنامه نويسي كامپايل مي شوند در حالي كه زبان هاي برنامه نويسي تفسير مي شوند. در بخش بعدي به برخي از تفاوت هاي زبان هاي برنامه نويسي و زبان هاي برنامه نويسي نگاهي خواهيم انداخت.

تفاوت بين زبان برنامه نويسي و زبان برنامه نويسياكنون به برخي از تفاوت هاي بين زبان هاي برنامه نويسي و زبان هاي برنامه نويسي نگاه مي كنيم. جدول زير شامل برخي از ويژگي هاي متضاد بين اين زبان ها است.

زبان برنامه نويسي نوعي زبان كامپيوتري است كه از مجموعه اي از دستورالعمل ها براي برقراري ارتباط با كامپيوترها تشكيل شده است. زبان برنامه نويسي نوعي زبان برنامه نويسي است كه براي خودكار كردن اجراي عمليات در يك محيط زمان اجرا استفاده مي شود.

اكثر زبان هاي برنامه نويسي كامپايل شده اند. سربار ترجمه فقط يك بار، زماني كه منبع كامپايل مي شود، متحمل مي شود. پس از آن، فقط بايد بارگذاري و اجرا شود. اكثر زبان هاي اسكريپت نويسي زبان تفسيري هستند. آنها بايد هر بار كه برنامه اجرا مي شود، تجزيه، تفسير و اجرا شوند.

زبان هاي برنامه نويسي سنتي مبتني زبانهاي برنامه نويسي بر زبان هاي سطح پايين هستند. زبان هاي اسكريپت معمولاً زبان هاي سطح بالا را ترجيح مي دهند.