مزيت هاي برنامه نويسي براي كودكان و نوجوانان

رشد خلاقيت

كيسي به صفحه رايانه اش خيره مي شود و حركت بعدي خود را با دقت محاسبه مي كند. به عنوان بخشي از يك پروژه علمي مدرسه براي ايجاد شبيه سازي جزر و مد كره زمين ، او قسمت بهتري از ساعت را صرف تلاش براي متحرك سازي يك ماه در مدار زمين كرده است ، مجموعه اي از دستورات پيچيده تر از آن چيزي است كه او پيش بيني كرده بود. اما با هر تكرار و تغيير ، دانش آموز كلاس ششم مصمم خود را نزديك به بينايي مي بيند. سرانجام ، او ورودي -10 درجه از مختصات X ، 21 از Y را وارد مي كند و وارد مي كند. او در حالي كه ماه خود را حلقه اي كامل در اطراف زمين مي بيند ، از رضايت مبهم پوزخند مي زند.

داستان كيسي يكي از موارد بسياري است كه نشان مي دهد چگونه روند يادگيري رمزگذاري يكي از مهمترين مهارتهايي را كه مي توانيم به فرزندان خود بياموزيم تشويق مي كند: خلاقيت. همه ما با آن به دنيا آمده ايم. در دوران كودكي ، ما از بازي هاي تخيلي استقبال مي كنيم ، س askال مي پرسيم ، تصاوير رنگارنگ مي كشيم و چيزهاي پيچيده اي را با بلوك هاي خود مي سازيم ، اما در جايي از مسير ، ظرفيت تفكر خلاق ما كاهش مي يابد. اين به اين دليل نيست كه ما "ژن خلاق" - فقط آن را تقويت نكرده ايم. خلاقيت مهارتي است كه با پرورش سه كيفيت مي تواند در خانه و مدارس ما توسعه يابد:

1. طرز فكر يك آزمايشگر 

2. تفكر كامل مغز 

3. ميل ذاتي به خالق بودن (و نه فقط مصرف كننده)

برنامه نويسي به كودكان آموزش مي دهد تا تجربه كنند

تفكر خلاق با يك ذهنيت سوال برانگيز آغاز مي شود. مي توان با تشويق بچه ها براي آزمايش ، كاوش ايده هايشان ، زير سوال بردن فرض هايشان ، اشتباه كردن و يادگيري از آنها ، اين كار را آموزش داد. توماس اديسون استاد اين نوع تفكر بود. او هزاران ماده و فرآيند را قبل از ايجاد اولين لامپ در حال كار آزمايش كرد. وي معروف گفت: "من با موفقيت 1000 روش براي ساختن لامپ را پيدا نكردم." با برنامه ريزي ، بچه ها در معرض اين فرآيند آزمايش قرار مي گيرند. آنها با يادگيري دستورات معدودي براي انجام كارهاي ساده شروع مي كنند و با هر نتيجه موفقيت آميز ، به آرامي اعتماد به نفس خود را به دست مي آورند و سعي مي كنند چيزهاي بلند پروازانه تري را امتحان كنند ، مواردي كه آنها را مجبور مي كند هر تصميم را زير سوال ببرند و بپرسند "اگر X را امتحان كنم چه؟" آزمايش فرضيات آنها در يك محيط زنده به طور مكرر به نتيجه مي رسد، خطاها و اشكالات ، به بچه ها اين فرصت را مي دهد تا يك راه حل مناسب پيدا كنند. با تمرين ، بچه ها در مهارت هاي فني و فرضيه خود مهارت دارند ، به آنها اجازه مي دهد تا به سمت حل مسائل پيچيده و پيچيده ، و در نهايت ساخت برنامه ها به طور كامل به خودي خود حركت كنند.